سزاوار است حال دوستان آل محمّد - که رحمت خدا بر آنان باد - بحکم دوستى و وفا و ایمان به خداوند بلند مرتبه و بزرگ و رسول کریم، در دهه اول محرم تغییر نموده و در دل و سیماى خود، آثار اندوه و درد این مصیبتهاى بزرگ و دردناک را آشکار نمایند. باید مقدارى از لذائذ زندگى را که از خوردن و نوشیدن و حتّى خوابیدن و گفتن بدست مىآید ترک نموده و مانند کسى باشند که پدر یا فرزند خود را از دست داده است. نباید احترام ناموس خداوند بزرگ و احترام پیامبر عزیز و احترام امامش کمتر از احترام خود و نزدیکانشان باشد و لازم است که خدا و پیامبر و امامش - رحمت خداوند بر آنان باد - را بیش از خود، فرزندان و نزدیکانش دوست داشته باشد.
شیخ می فرماید :
یکى از فرزندان کوچکم در دهه اول محرم فقط نان خالى و بدون خورش مىخورد. و تا جائى که مىدانم کسى به او نگفته بود که این کار را انجام دهد و گمان مىکنم سرچشمه این کار دوستى باطنى او بود.
(ترجمهالمراقبات ، میرزا جواد ملکی تبریزی ص 45 )